Ένα...

Απόσπασμα από μια συνέντευξή μου στο περιοδικό:

«ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ»

(τεύχος 2 Σεπτέμβρης 1994)

Στον Γιώργο Τοπαλίδη

Ερώτηση 5^η (από συνολικά 23):

Γ. Τ.: «Στο ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ» γίνεται η αποκάλυψη ότι ο Θεός είναι παντού με τη μορφή υπέρτατης καλοσύνης. Πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός (με οποιανδήποτε έννοια;) Αν ναι πώς μπορεί να είναι και πώς επιδρά πάνω στο σύμπαν; Αν υπάρχει πιστεύεις σε Αυτόν;»

Δ. Φ.: Ονειρεύομαι, ελπίζω, πιστεύω πως Θεός υπάρχει, αλλά σε μια κατάσταση διαρκούς «Έκλειψης» κι αυτό για δύο λόγους: 1^ος: Αν η ύπαρξη του Θεού ήταν ορατή μέσα στον Κόσμο του Αισθητού, τότε το Απόλυτο Μέγεθός Του θα κατέλυε την Ελευθερία των Όντων και θα μεταμόρφωνε την Αγάπη από επιλογή σε καταναγκασμό. (Η Αγάπη είναι που πρέπει να ενδιαφέρει τον Θεό και όχι η παραδοχή της Ύπαρξής Του –ή πιο σωστά, μόνο με την πραγμάτωση της Αγάπης, για ό,τι υπάρχει, παραδεχόμαστε, έμπρακτα την ύπαρξη του Θεού, η Τον δημιουργούμε). 2^ος: Η Δολοφονική αντιπαράθεση των όντων μέσα στον Αισθητό Κόσμο (η ακατανόητη έρημος –το ερώτημα γιατί έπρεπε το Πνεύμα να διασχίσει αυτή την έρημο της Ύλης θα παραμείνει ζωντανό μέχρι τη στιγμή της τελικής Ερμηνείας- μέσα στην οποία πρέπει να φυτρώσει ο σπόρος της Αγάπης) λειτουργεί σαν σώμα που κρύβει τη θέα του Θεού. (Η μοναδική χαραμάδα μέσα από την οποία μπορούμε να δούμε τον Θεό στον εχθρικό, δολοφονικό, όλο πόνο, Κόσμο του Αισθητού, είναι μόνο εκείνη που ανοίγει το δάκρυ συμπόνιας του όντος για το ον). Όσο για τον τρόπο που επιδρά ο Θεός πάνω στο Σύμπαν, φαντάζομαι αυτό: Το Σύμπαν είναι το από Ύλη (ακατανόητο) όνειρο του Θεού. Η επίδραση πάνω σε αυτό το όνειρο πρέπει να ‘ναι όμοια μ’ εκείνη που ασκεί το κάθε ον στα όνειρά του: Μηδενική.

Περισσότερα για μένα εδώ:

http://wiki.redworlds.gr/tiki-index.php?page=%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%82+%CE%A6%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82