Ερ.: Πιστεύετε πως αν μπορούσαμε να αγαπάμε τους πάντες και
τα πάντα θα ακουμπούσαμε, ίσως, τη θέωση; Θα είμαστε πολύ κοντά στο να γίνουμε
θεάνθρωποι;
Απ.: Νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς η αγάπη είναι μία
μορφή θεία. Δηλαδή την αισθάνομαι ως έναν θεό, με, ή χωρίς μεταφυσικό
αντίκρισμα. Τώρα, για να επανέλθουμε στον Δον Ζουάν. Είχα πει πως η αγάπη του
εκφράζει μία περισσότερο δημοκρατική μορφή αγάπης. Σωστό δεν είναι αφού
πρόκειται για αγάπη μετακινούμενη από πρόσωπο σε πρόσωπο; Το να αγαπάμε μόνο
έναν άνθρωπο, δε σημαίνει ότι τον επιλέξαμε με κάποια κριτήρια που στο βάθος
τους είναι ρατσιστικά, ακόμα κι αν αυτά είναι ποιοτικά (αισθητικά, ή ηθικά;).
Σε κάποιο βιβλίο μου λέω: Η αγάπη που δίνουμε στον έναν, κλέβεται από το
σύνολο. Η αγάπη πρέπει να διαμοιράζεται όπως τα υγρά μέσα στα συγκοινωνούντα
δοχεία.Εγώ το εντοπίζω, όμως, στην κτητικότατα που γεννάει η αγάπη προς ένα πρόσωπο. Αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο το οποίο είναι σε βάρος της αποκλειστικής αγάπης. Της αγάπης μέσα σε παρένθεση, θα έλεγα. Αγάπη με άλφα κεφαλαίο, είναι μόνο εκείνη της προσφοράς. Δεν είναι εκείνη που χρησιμοποιεί τους άλλους ως όργανα εκπλήρωσης των επιθυμιών για ηδονή, δύναμη, δόξα. Να γιατί οι λεγόμενοι ηγέτες των λαών δεν αγάπησαν ποτέ, στο βάθος, τους λαούς, ακόμα κι αν συνέβη να τους ευεργέτησαν. Η εξουσία, η κάθε μορφής εξουσία, είναι ανίκανη ν΄ αγαπήσει. (Να γιατί το Καλό, ο Θεός, δε φέρνουν τον Κόσμο στα Ηθικά Μέτρα Τους. Ο Θεός δεν εξουσιάζει, επειδή αγαπά. Ίσως και γι΄ αυτό να μην υπάρχει. Ή σιωπά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου