κι αυτά από το βιβλίο Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

. (Ποιος χρεώνεται την ηθική των πράξεων των όντων; Η, τάχα, ελευθερία, ή μη, της βούλησής τους;).

 

καμία ψυχή δεν χωράει το απόλυτο μέγεθος του Θεού μέσα της. Την καρι­κατούρα Του θα βλέπουμε πάντα. Γι’ αυτό Τον υπε­ρασπίζονται με τρόπο που, ουσιαστικά, Τον αρνούνται.

«Να έχετε την ευλογία του Θεού για την πρά­ξη σας. Η συμπόνια είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη αρετή. Είναι το μονοπάτι που βγάζει στον Θεό. Ο μονόδρομος της ορθόδοξης πίστης μας.

 

«Αναστασία, πριν λίγες ημέρες μου περιγράψατε έναν Θεό που πολύ μου άρεσε. Ε, αυτόν τον Θεό προβληματίζομαι αν θα πρέπει να εξορίσω από την ψυχή μου. Γι’ αυτό πονάω», της λέω.

«Είμαι βέβαιη πως αν εξορίζοντας τον Θεό από την ψυχή σας θ’ αποκτούσατε γαλήνη, ο Θεός δεν θα είχε καμία αντίρρηση να το κάνετε».

«Κι αν αυτό γινόταν με όλες τις ψυχές;».

«Και πάλι ο Θεός δεν θα είχε αντίρρηση».

«Κι όλα αυτά χωρίς κόστος;».

«Οπωσδήποτε. Το Επέκεινα ανήκει σε όλους».

«Ακόμα και στους θύτες;».

«Και σε αυτούς. Όλοι ένιωσαν την οδύνη της Ύπαρξης».

«Για ποιο σκοπό υπάρχει αυτή η οδύνη;».

«Δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν αποτελούμε την αιτία της οδύνης. Πως το πρώτο μας καθήκον είναι να την ελαχιστο­ποιήσουμε».