Κομμάτια...

Κομμάτια από το βιβλίο: «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ».

(Ο Κόσμος είναι ήδη αλλαγμένος από τη στιγμή που τον φανταστήκαμε καλύτερο, ηθικότερο. Να γιατί είναι ρεαλιστικές οι ουτοπίες μας).

 

«Αχ, κάποιες φορές, πόσο παγιδευμένη είναι η λογική μέσα στον εαυτόν της. Πόσο είναι παράλογη…», σκέφτομαι.

 

«Εσείς οι διανοούμενοι μοιάζετε με αν­θρώπους που αντί ν’ απολαύσουν κάτι ωραίο, το βάζουν στο μικροσκόπιο και το ψάχνουν. Έτσι δεν μπορείτε να χαρείτε ένα δειλινό, μία θάλασσα, ένα φρούτο, την αγάπη, τη φιλία, το σεξ, το φαγητό, τη ζωή γενικά. Ούτε και να νιώσετε την αλήθεια του Ρόλλαν. Καλοί μου. Αυτός ο άνθρωπος, αφού σκέφτηκε μόνος όσα δεν φανταστήκατε όλοι μαζί εσείς, μετά... πώς να το πω... μετά έζησε και πέθανε όπως ένα άγριο ζώο, ωραία, σωστά, περήφανα και φυσι­κά».

Εννοείται πως η Αθηνά μας έβαλε να ψαχνόμαστε. Αργότερα πήγαμε στην παραλία για νυχτερινό μπάνιο. Και είχε εκείνο το βρά­δυ η θάλασσα για όλους μας και για πρώτη φορά μία αίσθηση πρωτεϊκή. Μέχρι δελφίνια μας πλησίασαν, ανακατεύτηκαν μαζί μας, κο­λύμπησαν μαζί μας μαγνητισμένα, υποθέτω, απ’ ό,τι εξέπεμπαν τα σώματά μας.

«Αυτή είναι η αλήθεια του Ρόλλαν», φώ­ναξε κάποια στιγμή η Αθηνά. Όλα τα άλλα είναι διανοουμενίστικη πολυλογία».

 

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι οι υπάρξεις είναι οι αισθητήρες του Θεού...», λέει απρόσμενα η Αναστασία, όπως κοιτάμε αμίλητοι το διάτρητο από φω­τάκια βελούδο της νύχτας να κυριαρχεί πα­ντού.

Είμαστε καθισμένοι στη βεράντα του μοναστηριού, βυθισμένοι στις σκέψεις μας και ομολογώ πως οι θεολογικές κουβέντες είναι ό,τι θα επιζητούσα λιγότερο. Παρ’ ολ’ αυτά, λέω αθέατα βαριεστημένα:

«Οι αισθητήρες του Θεού... Και ποιος είναι ο εξωτερικός χώρος του Θεού;».

Το ερώτημά μου, αν το παρατηρήσατε, είναι δύσκολο, έχει ενδοχώρα, αλλά η Ανα­στασία δεν κωλώνει από τέτοια.

«Υποθέτω πως ο εξωτερικός χώρος του Θεού είναι ο Εαυτός Του», μου κάνει.

«Υποχρεωτικά. Άρα είμαστε οι αισθητή­ρες της αυτογνωσίας Του...», λέω και πάλι αδιόρατα βαριεστημένα.

«Προφανώς, Παύλο».

«Οπότε, ένας οποιοσδήποτε φονικός αισθητήρας, από τους άπειρους του γνωστού κόσμου, ποια θεϊκή ιδιότητα ανιχνεύει;» ρω­τάω, υποχρεώνοντας τη βαριεστιμάρα μου να παραχωρήσει τη θέση της σε μία παιχνιδιάρικη διάθεση, ενώ, ταυτόχρονα, ρίχνω την κου­βέντα μας σε δύσκολα, βαθιά, κατασκότεινα νερά.

Η Αναστασία μου ρίχνει μία ματιά γεμά­τη παράπονο.

«Αχ! αυτές οι σατανιστικές σου σπό­ντες. Αχ! αυτές οι αναρχομεταφυσικές σου μπηχτές... Είναι στιγμές, όπως τώρα, που υ­ποψιάζομαι πως δεν αντέχεις τη μοναξιά της κόλασής σου και τότε στήνεις ψυχοπαγίδες με τα βιβλία σου, ή με τις κουβέντες σου. Άντε να δούμε τί θα κάνουμε με σένα μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως η κόλαση δεν εί­ναι η πατρίδα σου, όπως, άλλωστε, και κανενός άλλου, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει αυτή η χώρα».

Δεν είναι εύκολο να κερδίσεις θεολογικό παιχνίδι μαζί της. Αυτό είναι κάτι που το ξέρω από καιρό. Η Ηγουμένη διαθέτει μυαλό και αισθήματα που σε υποχρεώνουν να στέ­κεις απέναντι της με σεβασμό. Έχει ορίζο­ντες η Αναστασία. Αλλά προπάντων αισθήμα­τα. Το μυαλό της έχει αντίκρισμα αισθημά­των. Οι σκέψεις της αντιστοιχία συναισθημά­των. Ήγουν, συνέπεια βίου με το πιστεύω της.