αποσπασμα απο 11ο βιβλίο της Υπαρξιακής Αναρχίας

«¨Ώστε είναι αλήθεια πως υπάρχει ένας Θεός που δεν έπλασε το σφαγείο που είδα, βίωσα. Που είναι αμέτοχος της ευθύνης του αίματος των αθώων, των αδύναμων. Του λίγου της Αγάπης. Που δεν είναι κριτής τιμωρός. Που δεν δημιουργεί αυθαίρετα, χωρίς τη συγκατάθεσή  τους, υπάρξεις διψασμένες για αιωνιότητα, για να τις γκρεμίσει τελικά στον καιάδα του Τίποτα.. Που δεν απαιτεί τη λατρεία Του, ούτε ανάγκη την έχει.. Που κάνει ισόθεα τα όντα. Όλα τα όντα. Που Είναι, τέλος, ο Θεός της Απόλυτης Αγάπης».

«Ναι», με βεβαιώνει ήρεμα η πνευματική οντότητα.

«Ναι; Και πώς παρακαλώ θα εκπληρωθεί το μέγιστο των αιτημάτων: τα όντα: από αιτιατά να μεταμορφωθούν σε αυτοαιτίες, δημιουργοί του εαυτού τους, των ιδιοτήτων τους, ό,τι δηλαδή προϋποθέτει η απόλυτη ελευθερία για να υπάρξει;» ρωτάω όλος ελπίδα  αλλά και αμφιβολία.

«Κάπου μέσα στα βιβλία σου είχες μιλήσει για ένα Επέκεινα αλά καρτ θυμάσαι;».