απο τα χρονια αθωοτητας της κριτικης.

4 Δημοσθένης Ζαδές: (Κρητική Εστία 8/1967) “…Το Ναρκοπέδιο, όμως, μ΄ εξέπληξε! Το είχα διαβάσει πριν απ΄ τους Απίθανους Και το ξαναδιάβασα μετά, για να ξαναβρώ τη γεύση του καλού, του καλλιεργημένου λόγου του Δ. Φ. Είναι μία δυνατή, αδρά ψυχογραφημένη νουβέλα, με σπαρταριστούς ανθρώπους, γιομάτους, πάλι κι εδώ, ερωτηματικά, άγχος. Χάρηκα έναν λόγο ρωμαλέο, που ψυχογραφεί πετυχημένα ανθρώπους υπαρκτούς, κι απόλαυσα μία πλοκή ενός μύθου στέρεα κατασκευασμένου…».

 

4Δ. Στουπάκης (Φως Καΐρου 12/3/71. Για την ¨Έκρηξη): «Συνδυασμός μεταφυσικού συλλογισμού, πραγματικότητας και μηδενισμού… Ο Φλωράκης κατέχει την τέχνη να συναρπάζει με την έξαρσή του και τον ορμητικό του τρόπο και με τα΄ ανήσυχα κι ερευνητικά διανοήματά του…».