ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

27& 31/5/2003 (234)

Ø Σκέψεις, ερωτήματα και σχόλια πάνω σε μία συνέντευξη του Ακαδημαϊκού και καθηγητή Φυσικής του πανεπιστημίου του Τέξας Α&Μ κ. Δημήτρη Νανόπουλου (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25/5/2003).

Δ. Νανόπουλος: «…Το σύμπαν δεν θα πεθάνει ούτε μέσα στις φλόγες, ούτε από γηρατειά… Το σύμπαν θα συνεχίζει να υπάρχει στους αιώνες των αιώνων συνεχώς διαστελλόμενο. Το ξέραμε χρόνια, αλλά τώρα έχει αποδειχθεί πειραματικά…».

(Παρατήρηση: To .συνεχώς διαστελλόμενο σύμπαν, σημαίνει, βέβαια, πως έχει αποδειχθεί ότι η πυκνότητα της ύλης του σύμπαντος υπερβαίνει την κρίσιμη πυκνότητα, ή ότι δεν ισχύει το ερμηνευτικό μοντέλο του Friedmann.
Σημαίνει, ακόμα, πως
Α: το Βέλος του Χρόνου κινείται ευθύγραμμα
(πράγμα που, κατά τον Νίτσε, στηρίζει, ή και αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού -σε αντίθεση με τον κυκλικό χρόνο, στον οποίο πίστευε, ο οποίος αποδείκνυε την ανυπαρξία του Θεού και την πίστη του στην Αιώνια Επιστροφή).
Β: η θεωρία του θερμικού θανάτου του σύμπαντος που διατύπωσε ο Hermann Helmhotz, η οποία ερμηνεύοντας τον 2ο Νόμο της Θερμοδυναμικής μας έλεγε πως η μεγιστοποίηση της Εντροπίας και της Τυχαιότητας θα οδηγήσει τελικά στον θερμικό θάνατο του σύμπαντος, καταρρίφθηκε.
Γ: το σύμπαν είναι ένα μεμονωμένο σύστημα (άρα διαστέλλεται, επεκτείνεται μέσα στον εαυτό του).

Δ. Νανόπουλος: «…Το σύμπαν ξεκίνησε από το τίποτα, που έχει εξ ορισμού ενέργεια μηδέν, απέκτησε δομή αλλά συνεχίζει να έχει ολική ενέργεια μηδέν. Με άλλα λόγια, είμαστε μία ανακατανομή του τίποτα…»

(Παρατήρηση: Δηλαδή το αιτιοκρατούμενο σύμπαν δεν είχε αιτία. Δηλαδή, εκ του μηδενός παρήχθη έργο! Αυτήν την επιστημονική (;) σκέψη πως μπορεί να την αποδεχτεί ο αιτιοκρατούμενος ανθρώπινος εγκέφαλος ο οποίος πάνω σε αυτόν τον μηχανισμό σκέψης έχτισε τις μέχρι στιγμής επιστημονικές του βεβαιότητες;. Μετά, υπάρχει και το ερώτημα για την ύπαρξη του αρχικού σημείου άπειρης συμπυκνωμένης μάζας και σχεδόν μηδενικής έκτασης από το οποίο ξεκίνησε η Μεγάλη Έκρηξη για να σχηματιστεί το σύμπαν. Οι φυσικές επιστήμες, αδυνατώντας να μας εξηγήσουν τη φύση του, την προέλευσή του, τι μπορεί να σημαίνει η άπειρη πυκνότητά του, τι ανατροπές επιφέρει στις «βεβαιότητές» τους για τη δομή της φύσης, τους νόμους που τη διέπουν, υποχρεώνονται σε κατάλυση της αιτιοκρατικής ανάλυσης, αποδεχόμενοι την αυτοαιτία της ύλης, αλλά όχι και του Θεού, πράγμα που θα έκανε ολιγότερο αινιγματική την ύπαρξη του Κόσμου. Δεν μου έτυχε ποτέ να συναντήσω υλιστική ερμηνεία που να δέχεται αυτό: Η απόλυτη, η μοναδική επιβεβαίωση της υλιστικής ερμηνείας του Κόσμου θα ήταν η ύπαρξη του Τίποτα).
Όμως, ίσως συνεχίσω μία άλλη μέρα γιατί το θέμα είναι μεγάλο.



________________________________________________________