Τετάρτη 6 Ιουνίου 2018
Σάββατο 2 Ιουνίου 2018
Απόσπασμα από
το 17/ΧΡΟΝΟ (1999 – 2018)
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΣΦΕΑ
5.100
likes
01-02-2017 (602)
Το e-mail είχε αυτά τα ερωτήματα:
(1) Διαμαντή,
πως φαντάζεσαι την τελική εικόνα της ανθρώπινης Εντελέχειας;
Απάντησα έτσι: Φαντάζομαι (εκεί στο
απώτερο μέλλον) τον Άνθρωπο ως έναν Ηθικό υπεράνθρωπο. Που από το Αίνιγμα της
Ύπαρξης θα αφαιρέσει τον πόνο, τα δάκρυα και το αίμα.
(2) Τι σε κάνει
τόσο πολύ αισιόδοξο για το μέλλον του Ανθρώπου, φίλε μου;
Απάντηση: Η σκέψη πως κάποια στιγμή του
παρελθόντος μας χύθηκε το πρώτο δάκρυ συμπόνιας (που στο μεταξύ έχει αποκτήσει
μέγεθος ρυακιού, αλλά με δυναμική ωκεάνιου μεγέθους) έχει κάπως αποδυναμώσει
(με προοπτική κατάργησης) την σκληρή και ενίοτε φονική μεταξύ μας αντιπαράθεση
που βιώνουμε, παγιδευμένοι στους όρους της ύπαρξης, τους οποίους δεν θέσαμε…
Παρασκευή 1 Ιουνίου 2018
Πέμπτη 31 Μαΐου 2018
ΣΚΗΝΗ 2η:
1938 ή 1939
Τόπος: Το 29 της οδού Αγίου Χαραλάμπους της συνοικίας Γκύζη.
Το συμβάν: Ο θάνατος του Σπίλιου, του μικρού αδελφού. Ο πατέρας με σκυμμένο
το κεφάλι σιγοκλαίει δίπλα από το φέρετρο… Η μητέρα το ίδιο… Οι συγκάτοικοι
σιωπηλοί, θλιμμένοι… (Η πρώτη επαφή με το ακατανόητο του θανάτου… Την κοινή
μοίρα…).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)